MANIC STREET PREACHERS - wywiad z Nicky'm Wirem, gitarzystą zespołu - wrzesień 2002. STRONA: 4

- A gdybyś miał wybrać trzy najważniejsze momenty waszej kariery, co by to było?
- Na pewno nagrywanie naszego pierwszego singla "Motown Junk". Należeliśmy wtedy jeszcze do małej, niezależnej wytwórni, której profil sprawiał, że czuliśmy, że robimy coś właściwego. Wcześniej mogliśmy tylko marzyć o nagrywaniu, teraz marzenia stawały się rzeczywistością. Byliśmy świadkami powstawania niesamowitego, rockowego kawałka - to nas uskrzydlało. Później było to na pewno nagrywanie "Scream to a Sigh", kiedy po raz pierwszy poczuliśmy się światowym zespołem tworzącym utwory, do których odnieść może się każdy i wszędzie. Poza tym to przepiękny numer z prawdziwie magicznymi gitarami w tle. Potem "A Design For Life" - wyjście z cienia. Po całym zdarzeniu z Richeyem, wszystkich nękających nas problemach napisaliśmy coś tak pięknego i czystego, że sami byliśmy zaskoczeni. Nie bez znaczenia miał też sukces tego utworu - gdziekolwiek się nie obejrzeliśmy, w pewnym momencie wszyscy nucili nasz utwór.
- A najbardziej pamiętny występ?
- Bez wątpienia koncert na Kubie. Nigdy nie graliśmy nic podobnego. Ludzie nawet nie wiedzieli jak reagować na naszą muzykę: niektórzy tańczyli, niektórzy zaczęli nam akompaniować na swoich gitarach(!), część najnormalniej w świecie usnęła gdzieś w kącie. Już samo przebywanie w tym miejscu było czymś przedziwnym, nawet szokującym. A co dopiero granie tam... Coś fantastycznego.
- Kiedy przygotowujecie nową piosenkę, rozumiem, że najpierw pojawiają się jej słowa?
- Tak, oczywiście.
- Czy w takim razie kiedykolwiek nie odważyliście się na użycie któregoś tekstu, bo wam samym wydawał się po prostu zbyt kontrowersyjny?
- Skłamałbym, gdybym powiedział, że coś takiego nigdy nie miało miejsca. Czasem brnie się też w takie tematy, które ciebie osobiście poruszają, ale które nie interesowały by nikogo innego. Nie nazwałbym tego cenzurą, to po prostu redagowanie tego, co chcesz powiedzieć. Szczególnie teksty Richeya były dość dramatyczne w swojej wymowie. Był fascynującą osobowością z bardzo - powiedziałbym - bogatym życiem wewnętrznym. Dla porównania moje teksty są może bardziej wyraziste, częściej dotyczą kwestii politycznych.
- W takim razie muszę zapytać cię o ostatni skandal związany w polityczna wymową kawałka George'a Michaela "Shoot The Dog". Co sądzisz o mieszaniu polityki z muzyką w tym konkretnym przypadku?
- Ten utwór jest tylko dowodem, że trzeba mieć chwytliwy refren czy użyć fajnego sampla, żeby ludzie naprawdę zainteresowali się tym, co masz do powiedzenia. Wtedy możesz schodzić nawet na tematy polityczne i nikomu to nie przeszkadza. Ludzie podchwycili temat zawarty w "If You Tolerate This..." tylko dzięki rewelacyjnej w nim melodii. Utwór musi być dobry tak od strony muzycznej, jak i lirycznej. Jednego nie da się zastąpić drugim, co według mnie stara się zrobić ostatnio bez skutku George Michael. Może dlatego, że właśnie za bardzo mu na tym zależy… Rzadko da się połączyć poezję społeczną z dobrą muzyką. Ale jeżeli to się już uda, powstają takie perełki jak "Street Fighting Man" Rolling Stonesów, "White Riot" The Clash czy najlepszy chyba przykład: "God Save The Queen" Sex Pistols.

Dodatkowe informacje: www.manics.co.uk